Hoogtestage in Bolivia!

Vrijdag 15 mei landen we in La Paz. Vanuit het vliegtuig zien we het prachtige Andes landschap aan ons voorbij trekken. Bolivia is een verademing! De mensen zijn super aardig en vriendelijk. Taxichauffeurs lachen weer, mensen willen je graag helpen en in hotels en restaurants is iedereen servicegericht. We waren het een beetje ontwend, maar het voelt heerlijk!

La Paz ligt werkelijk schitterend tussen vele bergen in geklemd op 3800 meter. De hoogte is weer even wennen, maar gelukkig is er Coca thee! La Paz is een heerlijke stad om doorheen te lopen en te genieten van de mensen, de handelswaar en de oude pleinen. Bolivia is weer een stuk armer dan Ecuador. Er zijn geen moderne winkelketens, alle handel vindt op straat plaats. Straatkleed na straatkleed, een grote verscheidenheid aan producten trekt aan je voorbij als je door de straten loopt. Vooral vrouwen zijn hier de verkopers. Een groot gedeelte van de bevolking loopt nog in traditionele kleding. De vrouwen dragen de kenmerkende Boliviaanse bolhoeden, de gekleurde grote rokken en gebreide vesten. De mannen dragen een hoed, met daaronder vaak een muts met flappen en meer sobere kleding. We bezoeken de Cathedraal op het San Francisco plein. We krijgen onverwacht een rondleiding van drie uur en genieten van de mooie verhalen en de uitzichten op het dak van de kerk. In Bolivia, blijkt later, mag je vaak op het dak van de kerk, zodat je een goed uitzichtpunt hebt over de stad. We bezoeken het Coca museum, een absolute must in Bolivia. We leren dat Coca een natuurlijke plant is en nog door meer dan 75% van de mensen in Bolivia gekauwd wordt. Het geeft extra energie en stopt de honger. Cocaïne is het chemische brouwsel waar Coca in verwerkt wordt en is ook in Bolivia verboden. Echter, de toezicht op dit verbod is weer een ander verhaal...;-). Op zondag gaan we naar El Alto, dit is een stad die aan La Paz is vastgegroeid en waar de mensen wonen die vanuit het platteland naar de stad zijn gekomen om te werken in de fabrieken. De zondagse feria is een grote happening in dit stadje omdat er vooral geïmporteerde (lees: van de vrachtwagen gevallen) Amerikaanse spullen worden verkocht. Terug in La Paz ontdekken we een eetcafé dat door een Nederlandse wordt gerund en eten zowaar bitterballen, kroketten en een gehaktbal!

We reizen met de nachtbus van La Paz naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. We hadden altijd gezegd “geen nachtbussen in Zuid-Amerika”, maar gedurende je reis ontmoet je andere toeristen en dan blijkt dat hun ervaringen prima zijn. De reis verloopt verrassend goed, slechts 1x een lekke band die midden in de nacht verwisseld moest worden. We komen 's ochtends aan en helaas voel ik (Arno) me slecht en moet een dag in bed liggen; verkeerde bitterballen gegeten...;-). Sucre is een mooi stadje en staat op de World Heritage lijst. De binnenstad bestaat volledig uit oude witte koloniale gebouwen, uiteraard met hier en daar een mooie grote kerk of cathedraal. De sfeer in de stad is van een klein dorp. Het is veilig en ontspannen. De mensen zijn zowaar nog vriendelijker. Bolivia viert op 25 mei de 200 jaar onafhankelijkheid en de voorbereidingen zijn in volle gang. Veel optochten met muziek en kleine kinderen in schoolkostuum die trots hun creaties laten zien. We bezoeken de kerken en mooie gebouwen. Sucre ligt iets lager dan La Paz, maar ook hier is het overdag lekker warm en 's avonds goed koud!

Op mijn verjaardag reizen we af naar Potosi. Ons hotel heeft een “shared” taxi geregeld en we worden vergezeld door twee Boliviaanse vrouwen. We zijn nog niet ingestapt en Dora, een van de vrouwen wil dat we een saltena eten, een gevuld deeg hapje en de specialiteit in Bolivia. Dora blijkt een grote kletskous en als ik een paar van de chocolaatjes uitdeel die ik van Sanne heb gekregen voor mijn verjaardag zingt ze een mooi verjaardagslied.

Potosi is de op een na hoogst gelegen stad ter wereld op 4060 meter (Llhasa in Tibet is de hoogste stad). Potosi is een mijnwerkersstadje dat bekend staat om de hoeveelheid zilver en mineralen. Het is een super leuk en klein stadje met ook weer het traditionele centrale plein in koloniale stijl en de grote cathedraal. Er hangt ook hier een goede sfeer. Omdat de stad zo hoog ligt is het toch weer even wennen; vooral veel water drinken en langzaam lopen. 's Middags rond 17.00 uur koelt het behoorlijk af en wordt het goed koud. Toch lopen de straten 's avonds vol met mensen. We bezoeken het geld museum, wat interessant is alleen is onze gids wat lang van stof. Potosi produceerde vroeger het geld voor over de hele wereld.

De tweede dag bezoeken we de mijn. Potosi ligt aan de voet van de berg Cerro Rico (rijke berg). Deze berg is de reden van het bestaan en zit vol (steeds minder) met mineralen en vooral ook zilver. Nadat de Spanjaarden eerst de Indianen en Bolivianen hebben gebruikt om de mijnen te bewerken, probeert nu de lokale bevolking wat geld te verdienen aan de mijn. Dit gaat gepaard met trieste omstandigheden. Op de 5000 mijnwerkers zijn er ongeveer 200 kinderen jonger dan 16 jaar. Mijnwerkers gaan vroeg dood want hun longen worden ongeneeslijk aangetast door alle stoffen in de mijn (asbest, chemicalien etc). De levensverwachting van een mijnwerker is 45-55 jaar. Bijna alles gebeurt met de hand (hamer en beitel) en vaak liggend op de grond in kleine schachten, niet hoger dan 50 cm. Waarom werken in de mijn? De mensen kunnen geen ander werk vinden en op deze manier verdienen ze toch een inkomen voor het gezin. Dat het een afschuwelijk beroep is blijkt al als we de markt bezoeken waar producten verkrijgbaar zijn voor het werken in de mijn. Dynamiet is hier vrij verkrijgbaar (ook voor kinderen) en de mijnwerkers kopen hier hun 96% alcohol drankje dat ze zo af en toe nuttigen. Ook kun je hier coca bladeren kopen waar de mijnwerkers de hele dag op kauwen, zo hoeven ze niet te eten en krijgen hun longen iets meer lucht. Wij worden ook in mijnwerkers pakken gehezen. Rubberen laarzen aan en helm op. Gelukkig hadden wij een mondkapje bij ons want dat de mijn vol asbest en chemicalieen zit wordt je van tevoren niet echt verteld. De tocht in de mijn voert je naar vier verdiepingen diep in de mijn. Om bij verdieping twee te komen moet je kruipen op je buik: voor ons was de eerste verdieping voldoende. Wat een afschuwelijke ervaring! Overal stof en je kunt nauwelijks ademen. Wij houden het voor gezien en gaan terug! Geef ons maar een kantoorbaantje! Buiten krijgen we nog een dynamiet demonstratie. Ongelofelijk dat dit spul vrij verkrijgbaar is! Het bezoek aan de mijn is erg leerzaam.

We hadden niet gepland om meer dan 2 dagen in Potosi te blijven maar we vinden het leuk en relaxed hier en dus besluiten we nog een dagje te blijven en een wandeling te maken in de berggebieden van Potosi onder begeleiding van een gids. Het was een hele mooie maar zeer vermoeiende tocht omdat we naar 4700 meter zijn gelopen en op een gegeven moment het ene been bijna niet meer voor het andere kregen. Helemaal kapot gaan we die avond om half 9 slapen!

Zondag (vandaag) gaan we richting Uyuni, voor een tour over de wereldberoemde zoutvlaktes. Vol verwachting klopt ons hart...

Liefs,

Sanne & Arno